We hebben de boomlange Noorderbuur Joep Pelt altijd al een bijzonder aangenaam buitenbeetje gevonden: die man is namelijk besmet met een heel goedaardig virus. Dat zorgt ervoor dat hij altijd en overal op zoek gaat naar de wortels van de muziek die op zijn pad komt en daar dan mee aan de slag gaat. Zo leerden we ‘m zelf kennen via “I Yogouba!”, zijn project waarin hij met Bambara-bluesman Lobi Traoré optrok en de Afrikaanse oorsprong van onze blues exploreerde, een kunstje dat hij later, zeer tot ons plezier, nog herhaalde met “I’m Off” en vooral “Soweto Soul”.

Voor deze nieuwe plaat - annex - intussen - grotendeels - gecancelde - theatertournee ging Joep aan de slag met een dozijn nummers die we haast allemaal kennen en die bepaald indruk hebben gemaakt in de loop van de voorbije decennia. Basis van het bekend worden of blijven van veel van die songs, waren de veldopnames van de befaamde heren John en Alan Lomax, die, dat is genoegzaam bekend, het grootste deel van hun leven wijdden aan het opnemen, zowat overal ter wereld, van folkmuziekjes. Een dozijn van die tracks wordt dus hier onder handen genomen en ik moet zeggen dat het resultaat behoorlijk indrukwekkend is. Natuurlijk, Joep Pelt ként dit materiaal door en door: een aantal van de songs speelt hij al een paar decennia tijdens zijn liveshows maar vooral: hij was nederig genoeg om naar de States te trekken en daar te gaan uitzoeken wat de songs werkelijk betekenden en dus ook hoe ze vandaag gespeeld moeten en kunnen worden en -we zagen en hoorden Dylan, Cooder en Springsteen het hem voordoen- hoe hij dus kan meewerken aan het bewaard blijven van een aantal van deze songs. Helemaal alleen, met slechts een gitaar en een mondharmonica als instrumentarium…het in niet niks…

Opener “Black Betty” en “Sloop John B” dat erop volgt kent natuurlijk iedereen, maar het is boeiend te horen wat Pelt ermee aanvangt: bij het eerste wordt de nadruk gelegd op het worksong - karakter van het nummer en wijkt Joep dus mijlenver af van de bekende Ram Jam-versie. Bij het tweede gebruikt Joep de speelstijl van de grote Joseph Spence om dit van oorsprong Bahamese nummer zoveel mogelijk eer aan te doen, wat betekent dat de Beach Boys-versie -die nochtans ook prachtig blijft- nauwelijks in beeld komt. Die twee songs zetten eigenlijk de toon: Woody Guthrie’s “Do Re Mi” kreeg natuurlijk zijn definitieve versie van Ry Cooder, maar die van Joep mag er absoluut wezen en krijgt in deze tijden van vluchtelingen een bijzondere bijbetekenis. Voor “Stack O’Lee” ging Pelt leentjebuur spelen bij Mississippi John Hurt, die merkwaardig genoeg nooit opgenomen werd door Lomax.

Van Skip James is er “Hard Times”, van Muddy Waters “I Be’s Troubled” en van R.L. Burnside “Jumper On a Line”, een song die Joep van de man zelf leerde, toen hij hem opzocht twintig jaar nadat Lomax hem was komen opnemen. Verder wordt ook Son House onder handen genomen, of althans zijn “Grinnin’ in your Face”, dat helemaal a cappella gezongen wordt, zoals het hoort. Twee traditionals krijgen een speciale behandeling: “Pretty Polly”, was oorspronkelijk Brits, maar werd het meest bekend in de veel versimpelde Amerikaanse versie. Wat Joep ermee doet is goed gevonden: hij voegde twee origineel Britse strofes toe aan het Amerikaanse arrangement dat Lomax in de jaren ’40 had opgenomen. Afsluiter “All The Pretty Little Horses” was dan weer een van de eerste liedjes, die Lomax van zijn moeder leerde en hij nam het zelf op in 1958. Die versie was dan weer de inspiratie voor Joep Pelt om op organische wijze de cirkel rond te maken en van deze plaat een heel fijn werkstuk te maken, dat, naar mijn gevoel niet mag ontbreken in de platenkast van elkeen, die begaan is met de blues of de folk: werkelijk elke interpretatie op deze plaat steekt ver boven de middelmaat uit -Pelt is een uitmuntende gitarist en zingt met veel overtuiging- en ik mag hopen dat Corona Joep snel toelaat zijn geplande theatertournee alsnog af te werken -en liefst met een paar uitstapjes naar Vlaanderen erbij- want, jawel, ook hier is er vast een publiek te vinden voor muziek van dergelijke kwaliteit!

(Dani Heyvaert)